بعد از مشهدیدن و شمالیدن ... حالا تهرانم.
چه برف بازیه...
سفر خوبه ... به آدم کمک میکنه فکر کنه.
همیشه هم سعی نکن شب راه بیفتی که صبح برسی به مقصد... روزا توی جاده مخ آدم به کار میفته و مسائل رو طبقه بندی میکنه.

بعضی وقتا به دعا احتیاج ندارم ... همیشه به دعا احتیاج دارم.

راستی من چند وقته که فکر میکنم بزرگ شدم.... بیست و چهار سالمنه.....
جوون تر بودم فکر میکردم ۲۴ سالگی آدم تو اوجه... الان فکر میکنم ۲۸ سالگی ... ( احتمالا در ۲۸ سالگی فکر میکنم.. ۳۵ سالگی... ) به این میگن امید ؟ ؟ ؟