تفادص

یه موقعی زندگیم اونقدر بدون اتفاقات خاص بود که وقتی میومدم اینجا چیزی برای نوشتن نداشتم.

الان اونقدر پر از اتفاق شده که میام اینجا نمیدونم کدومش رو بنویسم.

به هر حال همه موارد رو که کنار بذارم دیروز کلی کلانتری شدم چون تصادف شدم... بعد بابا تو  کلانتری کلی دعوا کرد و بعد کلی آشتی کرد...

آخه آدما چرا دعوا می کنن که بعدش آشتی کنن....

جریان این بود:

بلافاصله بعد از تفادص به ۱۱۵ زنگ زدیم (‌ زدیم یعنی ۲ -۳ بار زنگ زده شد.) ۲۰ الی ۳۰ دقیقه بعد یه موتور آمیکو امداد اومد خانم پرایدی رو معاینه کرد.

اما قبل از اون یه جرثقیل اومده بود که ماشینارو ببره. همون راننده جرثقیل شماره راهنمایی منقطه دو رو بهمون داد که زنگ بزنیم افسر بیاد.

۳۵ تا ۴۵ دقیقه بعد از تصادف یه گشت کلانتری شهرک اومد و اولین کاری که کرد این بود که جرثقیل رو دک کرد و با گوشی من به یه جرثقیل که خودش صلاح میدونست زنگ زد.!!

بعد از یک ساعتی افسر اومد و یه کروکی کشید که خانم پرایدیه بهش اعتراض داشت. و چون علما گفتن تصادف جرحیه (‌ سر خانوم پرایدیه درد میکرد) قرار شد هر سه تا ماشین برن کلانتری که پرونده درست شه و بعد هر سه برن پارکینگ.

وسط داستان از شرکت زنگ زدن که کارا عقبه تو کجایی ؟!

حالا جالب اینکه تصادف اصلا به من ربطی نداشت دو تا دیگه زدن به هم گرد و خاکشون ماشین مارو هم نابود کرد.  افسره از راه نرسیده به یه دختره که راننده ۲۰۶ بود گفت: ؛ بازم که تویی ؛

بعد بابای من اومد و با اون پسره که مثلا مامور ۱۱۰ بود یه دعوایی کرد. بعد همه رفتیم کلانتری و بابا با چند نفر دیگه هم دعوا کرد.

یه کم توهین بازیو از این حرفا .. و بعدش هم آشتی بازی.

چقدر درد بزرگیه که آدمایی که تو زندگیشون کلی درد دارن و از خیلی جاها موندن میرن توی نیروی انتظامی خدمت می کنن.

از اون بدتر اینکه باید داستان رو برای شونصد نفر توضیح بدی...  اینو نوشتم که دیگه به کسی توضیح ندم.. خودتون بیاین اینجا رو بخونین.